Dag 22 - laatste dag / terugreis

Het heeft even geduurd, maar hier dan toch nog het verslag van onze laatste dag in Venice en de terugreis.

Na een laatste prima nacht in het hotel worden we wakker in de wetenschap dat we vandaag helaas naar huis moeten. Zelfs Iris, die van te voren niet zo enthousiast was om "al die stenen"te gaan bekijken, "Florida is veel leuker" vindt het jammer dat de vakantie bijna voorbij is en vond het een supervakantie.

We ontbijten met vers brood op de kamer, pakken alvast de meeste spullen in. We kunnen de hotelkamers tot 13.00 uur gebruiken, wat perfect is omdat we rond 13.15 richting LAX , het vliegveld, moeten vertrekken.

Op het strand is het heerlijk, heel rustig, hier totaal geen last van de Heatwave met de "triple-digit heat", waar Californië last van heeft, maar een lekker zonnetje met een aangenaam windje erbij.
Als je de tv aanzet zijn er twee hot items de "flex alert"en de prijs aan de pomp ivm problemen in een grote raffinaderij.
Door middel van tv spotjes die aldoor voorbij komen wordt men geïnformeerd over het afgegeven "flex alert" , voor LA en omgeving.
Dit betekent dat iedereen in Californië per direct zijn energieverbruik moet verminderen. Alle 'onnodige apparaten', zoals lampen, pc's, opladers, e.d. moeten uit tot 6.00 pm, airco's mogen niet lager staan dan 78 F.
Door alle loeiende airco's om de hitte buiten te houden, vrezen ze voor overbelasting van het elektriciteitsnet en daardoor vergrote kans op uitval in het elektriciteitsnet.

Wij voelden ons totaal niet schuldig hieraan; Ons hotel had geen airco! :-(  . De vele ramen en de frisse zeewind hield de kamers gelukkig wel redelijk koel. Het water van de oceaan is heel koud, waardoor de temperatuur aan de kust niet zo oploopt als iets verder het in binnenland, the Valley.
Het is rustig op het strand, er joggen wat mensen voorbij, er wordt surfles gegeven en de baywatch hut wordt geopend. Vervolgens vermaakt de baywatch boy zich in de branding met bodysurfen, er viel niets te redden.
Dan komt er een hele groep mensen aan, een aantal dames in bikini, een man in smoking en mensen met allerlei spullen. De baywatch boy gaat gelijk op verkenning en wordt enthousiast begroet door de dames die wat graag met hem op de foto willen.

Al snel zien we dat ze de videoclip van een of andere artiest aan het opnemen zijn.
De meisjes en de man in smoking voeren aldoor hetzelfde dansje op, even poederen en dan nog een take.  Eindeloos zien we een "spontane" flash mob ontstaan, die eindigt met een kus voor de "smoking" van het "bikiniblondje". Tja dat is zwaar werk... :-) Als wij rond 11.30 uur terug naar het hotel gaan, zijn ze nog bezig. Grappig om te zien hoeveel mensen met zo'n clipje bezig zijn.

Terug op de kamers douchen we om beurten en dan moeten toch echt de spijkerbroeken aan. De koffers gaan dicht en zijn keurig onder de 23 kg. De koffer van Iris is veel lichter, 17 kg, maar ook een stuk kleiner.

Keurig op tijd verlaten we de hotelkamer, Harm had de auto voorgezet, al slalommend om de zwervers die opduiken op het beeld van de achteruitrij camera ! Waarna we de TomTom op LAX programmeren, we komen na een half uurtje bij het vliegveld aan. We leveren na ruim 3000 miles in de afgelopen drie weken de Dodge Durango bij Alamo in, krijgen het begeerde bonnetje van  $ 0,00 bijbetalen, waarna we zonder wachten de bus in kunnen naar terminal 2. Daar aangekomen kunnen we bijna gelijk inchecken, er staat een kleine rij, dat gaat lekker vlot.
Bij de security check is Thijs deze keer aan de beurt om volledig bevoelt en besnuffelt te worden. Hij bleek vergeten zijn "Iphone oortjes" uit zijn broekzak te halen, maar vond de extra controles super cool! De volgende keer als we vliegen laat hij weer wat in zijn broekzak zitten...

Na al de gebruikelijke procedures en de daarbij horende wachttijden, vertrekt het vliegtuig  van Virgin Atlantic stipt op tijd richting Londen. De vlucht was op een bepaalde gedeelte van de reis behoorlijk turbulent, precies op het moment dat een deel van de familie een sanitaire stop hield. Iris werd onverrichte zaken terug gestuurd door de stewardess en moest maar even knijpen en Thijs zat met de ankers uit op het toilet ;-).

Het entertainment systeem van de stoel van Iris was stuk, dit werd keurig opgelost door haar een portable dvd speler te geven. We kregen wel opvallend veel minder te eten en te drinken dan op de heenweg. We vertrokken nu om eind van de middag, op de heenweg was dat in de ochtend. Omdat we op de heenweg zoveel kregen, ook tussendoor, hadden we niets te drinken en eten mee, we hadden allemaal dorst. Er is dus een duidelijk verschil tussen de ochtend en de avond vluchten bij Virgin. Eenmaal geland in Londen hoefden we niets anders te doen dan naar de andere terminal te gaan, gedeeltelijk met een bus, dan langs de security en de douane. De boardingpassen voor beide vluchten hadden we in LA al gekregen, overigens van een Amerikaan die goed Nederlands sprak. Thijs had dat het eerst door, omdat hij zijn naam goed uitsprak. Het was een Amerikaanse student die 4 jaar in Delft had gestudeerd en nu weer in de VS verder studeerde. Hij vond het echt leuk om even Nederlands te kunnen praten. Hij had mooie plaatsen voor ons geregeld, 2 x2 bij het raam. Precies waar de rij van 3 stoelen overging in 2, zodat er tussen de stoelen en het raam nog een hele ruimte was. Super!

In Londen moesten we ruim 4 uur wachten voor onze volgende vlucht om 17.00 uur zou gaan. Lang, maar oké, daar waren we op ingesteld. Om 16.45 stond er op de borden dat onze vlucht 15 min vertraging had, we konden nog niet boarden. Om 17.15 werd er omgeroepen dat het toestel helaas 'unserveable' was, over 3 kwartier hoopten ze ons meer te kunnen melden. Een half uur later werd ons verzocht naar een andere Gate te gaan, er moest een ander vliegtuig geregeld worden, hoe lang het ging duren, was nog steeds onduidelijk. Bij Gate 2 was het heel rustig, we gingen met een klein vliegtuig wat slechts voor 2/3e gevuld was, de meeste mensen waren nog elders op het vliegveld. Ik heb toen languit op een bank geslapen (als een Venice homeless), op het vliegveld ....zoiets heb ik nog nooit gedaan. We waren al 30 uur op en ik had vanaf LA niet kunnen slapen, dus ik zat er behoorlijk doorheen. Niet veel later, in mijn optiek ;-), stond er een ander vliegtuig voor ons klaar. Uiteindelijk hebben bijna 3 uur vertraging gehad. 

We hebben ontzettend geluk gehad dat dit op Heathrow en met British Airways was, zodat er heel snel een alternatief vliegtuig was. Met een uurtje vliegen waren we al Düsseldorf. De koffers hadden we vrij vlot, de auto stond er gelukkig ook nog, al leek deze wel wat gekrompen ;-). Aan Harm nog de taak ons gedurende 2 uur naar huis te rijden. Dat is dan ineens een enorme afstand, de laatste loodjes denk ik.

Om 23.55 uur waren we dan eindelijk thuis, nadat we een dag eerder om 7 uur wakker werden. Nog even wat gedoe omdat niemand een huissleutel had f$,^;(7#}£GR./}^, maar na enig paniekerig zoeken in mijn tas, "ik had de deur toch ook op slot gedaan......."kon ik triomfantelijk de betreffende sleutels in de lucht steken en waren we na een lange, prachtige reis weer thuis.

dag 21 - Los Angeles, Hollywood

Vandaag is onze laatste volle vakantiedag, aan de ene kant is het omgevlogen, maar we zijn op zoveel verschillende plaatsen geweest en hebben zoveel indrukken opgedaan, dat het ook lijkt dat we heel lang op pad zijn.

Op speciaal verzoek van Iris gaan we vandaag op zoek naar het Hollywood Sign en naar de "Walk of Fame" op Hollywood boulevard. We vertrekken op tijd, in de hoop dan minder last te hebben van het drukke verkeer in Los Angeles. Eerst rijden we over de Mulholland Drive, een weg vol bochten door de heuvels van Los Angeles. Deze weg loopt over de heuvelrug van de Hollywood Hills en de Santa Monica Mountains. De meest fantastische huizen zijn hier gebouwd, vele aan het oog onttrokken door enorme tuinen die er omheen liggen.  Onderweg heb je prachtige uitzichten over de vallei en de stad. Bij een uitkijkpunt waar we even uit de auto gaan, lopen we een paadje op en zien aan de overkant het Hollywood Sign op de heuvels liggen. Aan de andere zijde heb je een mooi uitzicht over de Hollywood Bowl. Als je zo van boven op de stad uitkijkt, zie je goed hoeveel uitlaatgassen e.d. er de atmosfeer in worden gejaagd. Er hangt een enorme smog laag boven de stad, de wolkenkrabbers zijn op de foto's bijna niet meer te zien, terwijl het een heldere zonnige dag was. Plotseling horen we een aantal enorme knallen, klinkt als explosies, er verschijnt boven de stad een heel grote rookkolom. Een paar werkmannen die vlakbij aan een het het werk zijn, staan ook te kijken, later horen we op het journaal dat het een gasexplosie is geweest, mogelijk veroorzaakt door beschadiging van de aardbeving eergisteren.

We stappen weer in de auto en vervolgen onze weg richting het "Griftih Observatory", wat in het Griffith Park ligt. Griffith Park, een enorm stadspark, gelegen op Mount Lee, midden in de stad is Amerika's grootste stadspark. Het is net of je de bergen weer in rijdt en niet dat je midden in de stad bent,  heel bijzonder. Als je helemaal naar boven bent gereden tref je daar het waarnemingscentrum, een sterrenwacht, maar biedt tevens een prachtig uitzicht over de stad en het Hollywood Sign. We maken wat foto's, hoewel de kinderen wat teleurgesteld over de afstand tot de letters en hoe dat op de foto toont. 

Vervolgens dalen we de berg af naar de Hollywood Boulevard, voor een bezoek aan de "Walk Of Fame", dit is het gedeelte van het trottoir wat langs de Hollywood Boulevard loopt. Er zijn meer dan 2000 grote kleurige, stervormige tegels aangebracht met de naam van een beroemdheid uit film, tv, muziek, radio of theater. Ter hoogte van het Grauman's Chinees Theater  zijn enkele tientallen tegels waar beroemdheden hand en voetafdrukken en een persoonlijk boodschap in nat cement hebben achter gelaten. We parkeren de auto bij een parkeermeter $ 3,00, veel goedkoper dan alle groot aangekondigde public parkings (die het parkeertarief snel doen oplopen). 

Over de sterren lopen we naar het Chinese theater, nog een behoorlijke wandeling. Hoe dichter we bij het theater komen hoe drukker het wordt. Op elke straathoek en bij elk stoplicht wordt je aangesproken om met een toer mee te gaan, ze zij erg opdringerig en er lopen er heel wat rond. De kinderen willen niet op de foto met een van de vele characters die er rond lopen, maar willen wel hun handen en voeten in de cementen afdrukken plaatsen. Het was echt megadruk, na het zoeken van een aantal bekende hand en voetafdrukken vonden de kinderen het prima om, uiteraard nu aan de overkant van de straat, weer terug te lopen.

Door Beverly Hills rijden we terug, ook niet echt vervelend wonen....

Als we terug zijn in het hotel, besluiten we een poosje naar het strand te gaan. De temperatuur is hier aan de kust een flink stuk lager dan in de stad, prima temperatuur met een heerlijk briesje. De oceaan is echt behoorlijk fris, een enorm verschil met Florida. Bij San Francisco, waar het altijd veel kouder is, zag je veel mensen zwemmen, maar allemaal in een wetsuit. Het is hier heel rustig aan het strand, iedereen ligt met een handdoek op het strand, nergens kan je een bedje of parasol huren. Na een paar lekkere uurtjes gaan we terug, snel onder de douche het zand en zonnebrand af spoelen. 

We eten weer in hetzelfde restaurant waar we de afgelopen 2 dagen ook zijn geweest, deze keer kiezen we een steak, die meer dan voortreffelijk smaakt. Het is opvallend rustig op straat, de politie is actief bezig met het "schoonvegen" van de straten, we hadden gisteren gelezen dat ze de overlast van de zwervers wilden gaan aanpakken. Daar zijn ze blijkbaar gelijk al mee begonnen. De vele zwervers zijn vertrokken, maar de muzikanten mogen wel blijven, anders zou het hier ineens heel stil zijn.

Morgen moeten we alles inpakken, eind van de middag vliegen we via Londen naar huis, waar we zaterdagavond volgens schema aan zullen komen.

Ik zal dan nog een update van de laatste dag en terugreis plaatsen, maar dat zal wel een paar dagen duren.

Bedankt voor al jullie leuke reacties en het meelezen, het verslag maak je in eerste instantie voor jezelf om, zeker met zo'n reis alle indrukken vast te hebben gelegd, maar het motiveert enorm als er met je meegeleeft en meegelezen wordt. 

groetjes Christa

dag 20 - Los Angeles, fietsen

Vandaag geen wekker, ondanks dat ben ik toch vroeg wakker, maar de rest slaapt gelukkig wel wat langer. Als we rond 9.00 uur bij de kinderen op hun kamer gaan kijken zijn ze alletwee nog in dromenland. Rond 9.30 uur gaan we naar buiten om naar een CV'S in de buurt te lopen om e.e.a. Voor het ontbijt te kopen. Na even zoeken vinden we de winkel maar blijkt het een CVS pharmacy te zijn, we kunnen dus wel wat kopen maar geen vers brood en fruit. We doen het er maar mee. Na het ontbijt besluiten we te gaan fietsen en zo een beetje de omgeving te verkennen.

Om 11 uur gaan we op weg naar een verhuurbedrijf vlak bij het hotel. Fietsen de hele dag huren is niet veel duurder als 2 uur, dus kiezen wij voor die optie. Zo kunnen we zo lang fietsen als we willen zonder de tijd in de gaten te moeten houden. De zon schijnt volop, geen wolkje aan de lucht, dat is echt heerlijk na al die koude dagen! We huren een soort Beach cruisers die heerlijk licht fietsen, we blijven tot 16.00 uur weg. In eerste instantie fietsen we langs de pier van Santa Monica naar Malibu, waar het fietspad eindigt. Onderweg komen heel hoge schommels tegen, daar gaan we natuurlijk wel even op. Het kost ons ongeveer 3 kwartier om naar Malibu te fietsen. Het fietspad slingert over het strand en wordt door veel mensen gebruikt. Langs het pad zien we allerlei mooie huizen met uitzicht over de oceaan staan. Op de terug weg eten we ergens bij een restaurantje op het strand. Na de lunch fietsen we weer verder om bij de Pier van Santa Monica weer af te stappen. Op deze pier staat een volledige kermis, met allerlei kraampjes vol toeristenspul. Daar tussen staan dan ook nog verschillende vissers die hun hengel uitgooien in de oceaan. Grappig om even tussen door te lopen, maar niet echt ons ding. Iris vindt wel de lifeguard sweater die ze nog steeds graag wilde hebben, vooruit dan maar. 

 

 

 

Als we uitgekeken zijn, fietsen we naar het andere einde van het fietspad, wat tot de pier van Venice Beach loopt. Onderweg valt er van alles te zien, mensen die muziek maken, een skateboard baan waarbij skaters hun kunsten vertonen, openbare basketbal velden, ruimtes waar een soort squash met de hand ipv een racket gespeeld wordt en Muscle Beach, waar de "bodybuilders / exhibisionisten" hun work-out doen en showen wat ze in huis hebben. Wat een variatie aan mensen hier, heel veel zwervers, veel vreemde figuren, veel Bob Marley -achtige types. De Ocean walk lijkt wel Amsterdam op koninginnedag. Van alles wordt verkocht, huisnijverheid, muziek, handlezeningen of een kusje voor 99 cent. Op straat lijkt het wel een rariteiten kabinet, de kinderen kijken hun ogen uit. Er heerst hier een totaal andere sfeer als in Miami , ook totaal anders dan wij hadden verwacht.

Het fietsen was leuk, we hebben met elkaar ook een prima dag gehad, maar over Venice Beach kunnen we zeggen "been there, done it", en 1 maal was meer dan genoeg.

's avonds gaan we in hetzelfde restaurantje eten als gisteravond, gezellige sfeer, prima eten en ook nog vlak bij het hotel. Er valt weer genoeg te zien en te beluisteren terwijl wij van ons eten genieten. Het koelt hier 's avonds zo af, dat op het terras, rond 20.00 uur als de zon onder is gegaan, dekens uit worden gedeeld. Wel heel grappig als je bedenkt dat er vandaag op het journaal werd vermeld dat de temperaturen op dit moment nieuwe records breken. Wij hebben hier totaal geen last van de hittegolf waar Amerika schijnbaar last van heeft. Eigenlijk hebben wij het sinds we uit Yosemite zijn al koud...